«ابوالفضل علّامی» در کتاب «آداب تلاوت قرآن کریم» می‌نویسد: یکی از نعمت‌های خدادادی صدای نیکو و زیباست که خداوند به برخی از انسان‌ها عطا کرده است. آواز خوش و صدای نیکو سرآمد تمام زیبایی‌ها است.
پیامبر خدا(ص) فرمود: «إنَّ مِن أَجمَلِ الجَمالِ الشَّعرَ الحَسَنَ و نَغمَةَ الصَّوتِ الحَسَنِ؛ از زیباترین زیبایی‌ها موی زیبا و نغمه صدای نیکوست». (اصول کافی، باب ترتیل القرآن بالصوت الحسن، صفحه 450)
از این رو خدای رحمان این موهبت بزرگ را به انسان‌های برگزیده عنایت فرموده است تا موجب جاذبه بیشتر دعوت آنان شود.
امام صادق(ع) فرموده است: «ما بَعَثَ اللهُ عَزَّ و جَلَّ نَبیاً إِلّا حَسَنَ الصَّوتِ؛ خدای عزیز و بزرگ هیچ پیامبری را مبعوث نکرد مگر اینکه آواز نیکو داشت». (اصول کافی، باب ترتیل القرآن بالصوت الحسن، صفحه 450)
حال که آواز خوش از بزرگ‌ترین نعمت‌های الهی است، وظیفه خوش‌صداهای امت اسلام این است که شکر این نعمت را به جای آورند، شکر آن تلاوت قرآن با آواز خوش است تا هم خود از آن بهره برد و هم افراد جامعه را با نوای گوش‌نواز و دل‌انگیز نوای قرآن، جذب قرآن کند.
وحی الهی بر لب قاری
نوری است از جان بر زبان جاری
صوت لطیف این تلاوت‌ها
در کام جان ریزد حلاوت‌ها
شاید کسی بپرسد چرا این همه روی زیباخواندن قرآن تأکید می‌شود، مهم آن است که قرآن را احترام کنند، با عجله نخوانند و شمرده بخوانند، در پاسخ باید گفت: زبان‌شناسان و ادبیان عرب اعتقاد دارند قرآن با اینکه شعر نیست ولی آهنگ‌پذیر است و آهنگی مخصوص دارد، هیچ نثری در زبان عربی چنین خصوصیتی ندارد و درست به همین جهت است که وقتی قرآن با آواز خوش خوانده شود، تأثیر معنوی عجیبی در شنونده (حتی غیرمسلمان) می‌گذارد.
در زندگینامه قاریان مشهور فراوان خوانده‌ایم که قرائت قرآن آنان علاوه بر مسلمانان در غیرمسلمانان نیز اثر عمیقی داشته به طوری که موجب هدایت و مسلمان شدن آنان شده است
نظرات شما عزیزان:
